Ik heb al meerdere stukken van Emily Vierthaler hertaald. Onderstaand haar recente Transcriptie van een dansles. Bezoek ook haar fijne website.
Gisteren was ik naar dansles.
Moderne dans.
De lerares?
Ze had sproeten en een ronduit stralende huid.
Een echte Italiaanse, met een glimlach die regelrecht de zon was.
Ze rook naar citrus, en ze bewoog als een panter.
Ruiken panters naar citrus?? Kennelijk!
“ Adem in, zei ze.
Adem in en ontspan je hoofd, je schouders, je kaken,
en zwem, zwem in je huid.
Zink en ontvang, ontvang de grond,
met je handen, met je voeten, alles stroomt,
alles oppervlak, alles contact, alles richting,
alles, richting aarde.
Geef nu élk deel van je lichaam, die unieke kans,
om het aller aller-dichtste bij je zelf te zijn.
En wanneer je vervolgens uitademt?
Dan zakt je gewicht. Daarheen, ja daarheen.
Activeer je huid; want dát is je grootste orgaan.
Beweeg elk gewricht, elk bot, elke teen, ja ook die allerkleinste,
en rol je voeten.
Geef nu ieder lichaamsdeel, de kans, die unieke kans,
om je dans, te leiden.
Je elleboog, je nek, zelfs de ruimte tussen je haren,
ja ook de ruimte tussen je haren verdient die kans,
écht waar.
Beweeg je sappig, zong ze… “
(o ja citrus, o ja panter )
en ze rekte zich uit als een waslijn…
“ Stel je nu voor, dat je botten je, als het ware
van binnenuit masseren, ze masseren je organen,
je spieren, en ook je vlees. Je vlees is zacht als deeg,
kleverig, zo rond je botten. Verken het!”
En toen we volkomen losgeslagen wezens waren,
die zich als blinde ledematen door de tijd,
door de plaats, door ruimte wurmden,
condenseerde de klas, tot één langgerekte strekking.
Uiteindelijk bij de deur?
Woordloze wezens waren we.
“Goed, zei ze, dit kun je dus gewoon allemaal toevoegen,
aan je onderzoek, aan je bewegen, aan je zijn.
En ergens hoop ik heel stiekem,
dat het ook weer niet ál te veel beklijft.
Foto door Jan Lanting op Festival Hongerige Wolf.
Gisteren was ik naar dansles.
Moderne dans.
De lerares?
Ze had sproeten en een ronduit stralende huid.
Een echte Italiaanse, met een glimlach die regelrecht de zon was.
Ze rook naar citrus, en ze bewoog als een panter.
Ruiken panters naar citrus?? Kennelijk!
“ Adem in, zei ze.
Adem in en ontspan je hoofd, je schouders, je kaken,
en zwem, zwem in je huid.
Zink en ontvang, ontvang de grond,
met je handen, met je voeten, alles stroomt,
alles oppervlak, alles contact, alles richting,
alles, richting aarde.
Geef nu élk deel van je lichaam, die unieke kans,
om het aller aller-dichtste bij je zelf te zijn.
En wanneer je vervolgens uitademt?
Dan zakt je gewicht. Daarheen, ja daarheen.
Activeer je huid; want dát is je grootste orgaan.
Beweeg elk gewricht, elk bot, elke teen, ja ook die allerkleinste,
en rol je voeten.
Geef nu ieder lichaamsdeel, de kans, die unieke kans,
om je dans, te leiden.
Je elleboog, je nek, zelfs de ruimte tussen je haren,
ja ook de ruimte tussen je haren verdient die kans,
écht waar.
Beweeg je sappig, zong ze… “
(o ja citrus, o ja panter )
en ze rekte zich uit als een waslijn…
“ Stel je nu voor, dat je botten je, als het ware
van binnenuit masseren, ze masseren je organen,
je spieren, en ook je vlees. Je vlees is zacht als deeg,
kleverig, zo rond je botten. Verken het!”
En toen we volkomen losgeslagen wezens waren,
die zich als blinde ledematen door de tijd,
door de plaats, door ruimte wurmden,
condenseerde de klas, tot één langgerekte strekking.
Uiteindelijk bij de deur?
Woordloze wezens waren we.
“Goed, zei ze, dit kun je dus gewoon allemaal toevoegen,
aan je onderzoek, aan je bewegen, aan je zijn.
En ergens hoop ik heel stiekem,
dat het ook weer niet ál te veel beklijft.
Foto door Jan Lanting op Festival Hongerige Wolf.