Tja. Hoe zit dat eigenlijk met tijdloosheid? Ik vroeg het me af bij het lezen van het gedicht -De toekomst- van Guillaume Apollinaire (1880 – 1918). Het voelt alsof het gister is geschreven. Of nee, vandaag! Zo modern, zo eigentijds en zo relevant. Met een prachtig appèl als plot. En misschien zit juist in dat appèl het tijdloze, of op zijn minst het universele. Of zoals Coen Simon nog een ander accent legt: 'De tijd als meest vitale kracht wordt alleen zichtbaar zodra de denker uit de tijdsloosheid van zijn gedachten terugkomt in de tijd.'
De toekomst
Laten we het stro optillen
Naar de sneeuw kijken
Brieven schrijven
Laten we orders afwachten
Laten we pijp roken
Dromend over de liefde
Daar zijn de schanskorven
Laten we naar de roos kijken
De fontein is niet opgedroogd
Evenmin als het goud van het stro dof is geworden
Laten we naar de bij kijken
En niet aan de toekomst denken
Laten we naar onze handen kijken
Want zij zijn de sneeuw
De roos en de bij
En ook de toekomst.
Is ieder goed gedicht tijdloos? Nee, zeker niet. Moet het de tijd doorstaan? Ook niet persé. Laat ik niet teveel analyseren, laat me het gedicht van Apollinaire vooral voelen in zijn ogenschijnlijke eenvoud en terloopsheid.
Baanbrekend
Meer lezen over de wonderbaarlijke levensloop en de betekenis van Apollinaire? Ga dan naar www.kostro.nl Kostro was de bij- en koosnaam van Apollinaire, die eigenlijk Wilhelm Albert Włodzimierz Apolinary Kostrowicki heette. Geboren in Rome als zoon van een ongehuwde vrouw van Poolse afkomst en een Italiaanse officier, bevriend met Picasso, Braque en Kees van Dongen en baanbrekend in zijn werk. In zijn bundel Alcools ontbreekt elk leesteken, later gaf hij aan zijn gedichten een opvallende typografische zwier die van grote invloed was op het Dadaïsme en bijvoorbeeld het werk van Lucebert.
#tijd #ruimte #tijdloos #apollinaire #dada #lucebert
De toekomst
Laten we het stro optillen
Naar de sneeuw kijken
Brieven schrijven
Laten we orders afwachten
Laten we pijp roken
Dromend over de liefde
Daar zijn de schanskorven
Laten we naar de roos kijken
De fontein is niet opgedroogd
Evenmin als het goud van het stro dof is geworden
Laten we naar de bij kijken
En niet aan de toekomst denken
Laten we naar onze handen kijken
Want zij zijn de sneeuw
De roos en de bij
En ook de toekomst.
Is ieder goed gedicht tijdloos? Nee, zeker niet. Moet het de tijd doorstaan? Ook niet persé. Laat ik niet teveel analyseren, laat me het gedicht van Apollinaire vooral voelen in zijn ogenschijnlijke eenvoud en terloopsheid.
Baanbrekend
Meer lezen over de wonderbaarlijke levensloop en de betekenis van Apollinaire? Ga dan naar www.kostro.nl Kostro was de bij- en koosnaam van Apollinaire, die eigenlijk Wilhelm Albert Włodzimierz Apolinary Kostrowicki heette. Geboren in Rome als zoon van een ongehuwde vrouw van Poolse afkomst en een Italiaanse officier, bevriend met Picasso, Braque en Kees van Dongen en baanbrekend in zijn werk. In zijn bundel Alcools ontbreekt elk leesteken, later gaf hij aan zijn gedichten een opvallende typografische zwier die van grote invloed was op het Dadaïsme en bijvoorbeeld het werk van Lucebert.
#tijd #ruimte #tijdloos #apollinaire #dada #lucebert
