Ik vergeef je, voor het open laten staan van de koelkast, gisteravond, en voor al je getover met witte gordijnen in het algemeen, in plaats van met je leven in het bijzonder.
Ik vergeef je voor alle stekjes, die je liet verpieteren, in echt veel te kleine potjes, en ook voor al je Nee’s, die een ‘Ja’ als nasleep kregen.
Ik vergeef je, ook voor je naargeestige visioenen, toen na de bevalling; uiteraard volledig veroorzaakt door slaapgebrek. Toen de baby steeds maar weer wakker werd, voor je stille berisping en je in het donker zei: “Hé, wat is je probleem?"
Ik vergeef je voor het feit, dat je de klimop, onze complete tuin hebt laten overnemen en ook voor je angst, voor je neiging om lief te hebben.
En ook voor het, steeds maar weer verliezen van je tas, toen op weg naar daar en daar, weet je nog die roekeloze rit terug? Puur gedreven op cafeïne.
Ik vergeef je voor het open laten staan van alle ramen, met die slag-regen, met die immense lading, volledig doorweekte bibliotheekboeken…
En ook voor al je revisies, al je revisies van jezelf, met op hol geslagen interpuncties, in plaats van de verwarde waarheid zelf, ik vergeef het je.
Voor het zingen in de douche, waarin je stem verdrinkt, en voor het zódanig bewonderen, van je lievelingsdrummer, dat je die ene trommel stomweg vergat te horen.
Je vergeten blikken, vol vergeving, wadend in goten, stromend uit leidingen, die regen aan olijftakken, bevrijd van wreedheden of andere, kleine gemenigheidjes. Die sneeuwbui van vleugels, die dertien grijze duiven en zelfs die zalf voorbehouden aan genezers en profeten. Ik vergeef ze je.
Ja, ik vergeef je, ook, voor ‘t ongemakkelijk voelen, ook zonder reden.
Zelfs het minachten van je moeder, terwijl ze jouw medemenselijkheid verdiende. Ik vergeef het je. Want wie weet is je immense vermogen tot liefde geven, wel nét zo groot als je eenzaamheid.
Voor het niet in staat zijn om eerst jezelf te vergeven, voordat je anderen… en ten langen leste de manier die je hebt gevonden om de liefde te worden, de liefde te worden die je wilt zijn in deze wereld.
Phase one van Dilruba Ahmed in een vrije hertaling van Wordbites.
Ik vergeef je voor alle stekjes, die je liet verpieteren, in echt veel te kleine potjes, en ook voor al je Nee’s, die een ‘Ja’ als nasleep kregen.
Ik vergeef je, ook voor je naargeestige visioenen, toen na de bevalling; uiteraard volledig veroorzaakt door slaapgebrek. Toen de baby steeds maar weer wakker werd, voor je stille berisping en je in het donker zei: “Hé, wat is je probleem?"
Ik vergeef je voor het feit, dat je de klimop, onze complete tuin hebt laten overnemen en ook voor je angst, voor je neiging om lief te hebben.
En ook voor het, steeds maar weer verliezen van je tas, toen op weg naar daar en daar, weet je nog die roekeloze rit terug? Puur gedreven op cafeïne.
Ik vergeef je voor het open laten staan van alle ramen, met die slag-regen, met die immense lading, volledig doorweekte bibliotheekboeken…
En ook voor al je revisies, al je revisies van jezelf, met op hol geslagen interpuncties, in plaats van de verwarde waarheid zelf, ik vergeef het je.
Voor het zingen in de douche, waarin je stem verdrinkt, en voor het zódanig bewonderen, van je lievelingsdrummer, dat je die ene trommel stomweg vergat te horen.
Je vergeten blikken, vol vergeving, wadend in goten, stromend uit leidingen, die regen aan olijftakken, bevrijd van wreedheden of andere, kleine gemenigheidjes. Die sneeuwbui van vleugels, die dertien grijze duiven en zelfs die zalf voorbehouden aan genezers en profeten. Ik vergeef ze je.
Ja, ik vergeef je, ook, voor ‘t ongemakkelijk voelen, ook zonder reden.
Zelfs het minachten van je moeder, terwijl ze jouw medemenselijkheid verdiende. Ik vergeef het je. Want wie weet is je immense vermogen tot liefde geven, wel nét zo groot als je eenzaamheid.
Voor het niet in staat zijn om eerst jezelf te vergeven, voordat je anderen… en ten langen leste de manier die je hebt gevonden om de liefde te worden, de liefde te worden die je wilt zijn in deze wereld.
Phase one van Dilruba Ahmed in een vrije hertaling van Wordbites.