Het zal wel aan mijn lage testosterongehalte liggen of ik weet niet wat maar ik word zo langzamerhand doodmoe van alle wedstrijden. Van het zwaaien met dirigeerstokjes tot het naschilderen van Rembrandts; alles lijkt tegenwoordig een wedstrijd te moeten zijn.
Ik heb veel geleerd van mijn goede vriend en collega dichter, performer, zanger, gitarist, Jörgen Unom. Eén van die dingen is: schrijf! “Schrijf gewoon wat je wil schrijven”, zei Jörgen.
Soms heb je dat. Dat 7 woorden het ineens helemaal anders maken. Soms heb je dat ook met 1 woord. Of met 341 woorden. Goed, ik had dat een tijdje geleden dus met 7 woorden.
De liefde voor poëzie heb ik van mijn vader meegekregen. Voor hem was poëzie een huis. Een huis om in rond te dolen, te schuilen en te verdwalen. Voor mij trouwens ook.
Ik kreeg een tijdje geleden een heel mooie leestip van theatermaakster Marrit Bausch: Why don’t we do it in the road, a personal guide to outdoor interactive theatre, van Vida Cerkvenik Bren. Ik deel graag wat inzichten van haar. Voor iedereen die wel eens andere mensen ontmoet, of zichzelf wil ontmoeten…