Zegt de zee ooit.

Zegt de zee ooit,
nee, nee, ik ben niet de oceaan...
En zou de rivier, ook maar
één enkele regendruppel, willen buitensluiten?
Beschouwt de vijver, het meer, ooit,
als één spat minder dan verwant?
Denk je nou echt dat de beek er van droomt
om zich meer of minder te voelen, dan het kanaal?
Of dat het kanaal de beek ooit anders zou willen zien,
dan eenvoudigweg magnifiek,
groots in zijn gekabbel.

Nee, het zijn wij mensen,
die hebben besloten te categoriseren,
te categoriseren, weg van elkaar.
Het zijn wij mensen, die steeds maar weer standpunten innemen, overtuigingen poneren,
onszelf vastpinnen, ten opzichte van,
tegen het andere.

Het zijn wij mensen, die verschillen construeren,
die ongelijkheid creëren, die systematiseren,
die discrimineren, die degraderen,
die dominantie etaleren,
over lichamen, over levens,
en dat alles uit naam van macht.

En het water?
Het water zucht.
Het water zucht bij al onze vermaledijde strategieën,
want water kent de ware kracht, de ware kracht om waarachtig uit de hemel te vallen,
en daarmee de aarde te danken
de aarde te danken dieper dan land ooit kan,
ja, de aarde te danken dieper dan land ooit kan.


Vrije hertaling door Wordbites van
Does the sea ever say van Cleo Wade.